گردشگری نوستالژی یکی از شاخه هایی است که جدیدا و بخصوص در یکی دو دهه اخیر در صنعت گردشگری مطرح شده است.
به‌دنبال توسعه گردشگری بعد از جنگ جهانی دوم که بیشتر منافع اقتصادی را در نظر داشت، کشورها متوجه زیان‌های ناشی از نبود گردشگران شدند، به همین دلیل، به این فکر افتادند که شکل‌های دیگری از گردشگری را جایگزین گردشگری‌های رایج کنند. به این ترتیب، گردشگری پایدار مورد توجه قرار گرفت.
در این دوره، بنا بر نوع فعالیت گردشگران و تسهیلات و خدماتی که نیاز داشتند، گردشگری به انواع مختلفی مانند گردشگری ورزشی، تفریحی، تاریخی، روستایی و… تقسیم شد.
یکی از انواع گردشگری که براساس زنده شدن خاطرات گردشگران شکل می‌گیرد، «گردشگری نوستالژیک» است. این شکل از گردشگری، خاطره‌ها را زنده می‌کند. البته این عنوان به‌دلیل تمایل گردشگران اطلاق شده است و مانند دیگر انواع گردشگری به امکانات و تسهیلات مناسب نیاز دارد.
این در حالی است که با وجود ظرفیت بالقوه، استفاده مطلوبی در کشور ما از این نوع گردشگری نشده است. کشور ما به‌لحاظ منابع، برای توسعه این نوع گردشگری بسیار غنی است. مثلا به‌دلیل مهاجرت تعداد زیادی از ایرانیان به خارج از کشور، بسیاری از هموطنان، مشتاق دیدن سرزمین آبا و اجدادی‌شان هستند. همچنین دیدن مناطق عملیاتی دفاع مقدس در زمره گردشگری نوستالژیک است. بعلاوه کشورهایی که از ایران جدا شده‌اند، ایران را به‌عنوان سرزمین مادری قبول دارند.
با وجود این، متاسفانه نه سرمایه‌گذاری برای این مساله شده و نه برنامه‌‌ریزی صورت گرفته و اگر هم برنامه‌ای بوده، به همت بخش خصوصی بوده است.
گردشگران نوستالژیک به‌لحاظ کمتر آسیب رساندن به محیط و از نظر اخلاق اجتماعی، گردشگران مناسبی معرفی می‌شوند که اتفاقا در ایران ظرفیت‌های حضور گردشگران نوستالژیک وجود دارد.
حضور سربازان ویتنامی و وابستگان آنها در ویتنام از نمونه‌های موفق در این نوع گردشگری است و نه‌تنها در آمریکا، بلکه در همه دنیا این مساله حالت نمادین پیدا کرده است.
با این تفاسیر جهان مشتاق است ببیند این چه ملتی است که توانسته در برابر همه جهان مقاومت کند و استقلال خود را از دست ندهد؛ اما تاکنون در این زمینه، سرمایه‌گذاری مناسبی نشده است.
در همین زمینه بخوانید:
پاییز با طعم نوستالژی
